Maandagmorgen.
Ik ben aan het werk en zie de berichten voorbijkomen.
Morgen is het 10 november, de Dag van de Mantelzorg.
Ik zie het voorbijkomen via verschillende bloemisten, gelukkig krijgt deze dag steeds meer verdiende aandacht.
Tot zover het "werk"deel, want het zoveel gedeelde bericht doet mij de tranen in de ogen schieten..
Mijn papa van 86 is al jaren mantelzorger, mantelzorger voor mijn demente mama.
Met eindeloos geduld zorgt hij voor haar, met eindeloos geduld en een intense liefde staat hij haar bij, dag en nacht.
Zijn vrouw met wie hij al meer dan 60 jaar samen is, mijn mama voor wie mijn papa het veilige en rotsvaste fundament in haar verwarde leven is.
Hij is haar houvast, haar baken, haar haven..
Maar ik zie mijn papa vermoeider worder, magerder worden, zijn huidskleur almaar grauwer worden.. eigenlijk kan het niet meer, is het veel te zwaar.
Opgeven is geen optie voor hem, nog niet.
Steeds weer stelt hij het onvermijdelijke uit, het onvermijdelijke moment dat mijn mama naar een verzorgingshuis moet.
Hij weet het maar hij wil het niet, kan het nog niet..
Wanneer mijn mama hem omhelst en knuffelt en zegt hoeveel ze van hem houdt, hoe goed ze het samen toch hebben, dan kijkt hij mij wanhopig aan..
"Hoe kan ik haar nu wegdoen, dat kan toch niet?"
Wegdoen....alleen het woord al....
Ik zie zijn strijd, zijn wanhoop, zijn onmacht, maar overal bovenuit zijn intense liefde..
Vandaag is mijn dochter begonnen met haar eerste stagedag.
Ze volgt de opleiding Verzorgende IG, haar hart gaat uit naar de ouderenzorg.
Haar stage gaat zij lopen bij het verzorgingshuis waar mijn mama nu met stip op de wachtlijst staat.
Zij kiest voor de zorg met hart en ziel, en daar ik ben trots op en heel blij mee.
Maar mijn papa heeft geen keuze.
Toch is hij nu mantelzorger, en wat voor één....
Ik zie de berichten steeds waziger voorbijkomen, de tranen druppen op mijn bureau.
Morgen ga ik mijn papa een hele mooie plant brengen, een mooie grote cyclaam uit "eigen" keuken, de grootste en mooiste die ik vinden kan.
En ik breng ik er ook één naar het dagverblijf waar mijn mama nu al een jaar zo liefdevol verzorgd wordt door zorgzame vrijwilligers.
Applaus voor al die 3,7 miljoen mantelzorgers in Nederland.
Maar het grootste applaus van mij is voor mijn papa....
Ik ben aan het werk en zie de berichten voorbijkomen.
Morgen is het 10 november, de Dag van de Mantelzorg.
Ik zie het voorbijkomen via verschillende bloemisten, gelukkig krijgt deze dag steeds meer verdiende aandacht.
Tot zover het "werk"deel, want het zoveel gedeelde bericht doet mij de tranen in de ogen schieten..
Mijn papa van 86 is al jaren mantelzorger, mantelzorger voor mijn demente mama.
Met eindeloos geduld zorgt hij voor haar, met eindeloos geduld en een intense liefde staat hij haar bij, dag en nacht.
Zijn vrouw met wie hij al meer dan 60 jaar samen is, mijn mama voor wie mijn papa het veilige en rotsvaste fundament in haar verwarde leven is.
Hij is haar houvast, haar baken, haar haven..
Maar ik zie mijn papa vermoeider worder, magerder worden, zijn huidskleur almaar grauwer worden.. eigenlijk kan het niet meer, is het veel te zwaar.
Opgeven is geen optie voor hem, nog niet.
Steeds weer stelt hij het onvermijdelijke uit, het onvermijdelijke moment dat mijn mama naar een verzorgingshuis moet.
Hij weet het maar hij wil het niet, kan het nog niet..
Wanneer mijn mama hem omhelst en knuffelt en zegt hoeveel ze van hem houdt, hoe goed ze het samen toch hebben, dan kijkt hij mij wanhopig aan..
"Hoe kan ik haar nu wegdoen, dat kan toch niet?"
Wegdoen....alleen het woord al....
Ik zie zijn strijd, zijn wanhoop, zijn onmacht, maar overal bovenuit zijn intense liefde..
Vandaag is mijn dochter begonnen met haar eerste stagedag.
Ze volgt de opleiding Verzorgende IG, haar hart gaat uit naar de ouderenzorg.
Haar stage gaat zij lopen bij het verzorgingshuis waar mijn mama nu met stip op de wachtlijst staat.
Zij kiest voor de zorg met hart en ziel, en daar ik ben trots op en heel blij mee.
Maar mijn papa heeft geen keuze.
Toch is hij nu mantelzorger, en wat voor één....
Ik zie de berichten steeds waziger voorbijkomen, de tranen druppen op mijn bureau.
Morgen ga ik mijn papa een hele mooie plant brengen, een mooie grote cyclaam uit "eigen" keuken, de grootste en mooiste die ik vinden kan.
En ik breng ik er ook één naar het dagverblijf waar mijn mama nu al een jaar zo liefdevol verzorgd wordt door zorgzame vrijwilligers.
Applaus voor al die 3,7 miljoen mantelzorgers in Nederland.
Maar het grootste applaus van mij is voor mijn papa....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten